Eind jaren ’80 lanceerde Moto Guzzi de derde versie van de sportieve 1000 SP- toermachine. De SP 1000 werd daarvoor grondig onder handen genomen en kreeg een moderner uiterlijk. Maar het bleef niet alleen bij die optische vernieuwing ook de motor en het rijwielgedeelte ondergingen veranderingen.

Moto Guzzi positioneerde de SP-III tussen de Mille GT en de Le Mans – destijds het vlaggenschip van het merk uit Mandello del Lario – in. En daardoor werd de SP-III een naar sportiviteit neigende ‘groottoerist’. Zoals het een Guzzi betaamt werd de SP-III uiteraard door een dwarsgeplaatste V-twin van 948cc aangedreven. Een blok dat destijds ook in de California III te vinden was. Maar in tegenstelling tot de California III kreeg de SP-III bij z’n marktintroductie in 1989 geen brandstofinspuiting mee. Het blok werd gevoed door de Dell’Orto-carburators die ook in de Le Mans III staken. Aan lage toeren durfde het blok van de SP-III wel

Wat opvalt aan het uiterlijk van de SP-III is z’n volledige stroomlijn. En dat betekende een stijlbreuk want de eerste twee modellen van de 1000 SP hadden slechts een kopkuip. De eerste exemplaren van de SP-III moesten echter door het leven met een te korte voorruit, waardoor de rijder nogal wat last had van turbulentie. Aan de binnenzijde van de stroomlijn had je twee opbergvakjes. Handig om een portefeuille of boorddocumenten in te stoppen. Het stuur dat uit een deel bestond oog nogal plastiekerig en deed zelfs denken aan dat van een vroege motorscooter.  Testrijders kloegen in die periode ook vaak over de zware bediening van het gashendel.

Ook het integrale remsysteem, toen nog vrij uniek, vergde enige aanpassing. Kneep je in de handrem dan reageerde alleen de rechter voorremschijf. Bij echt krachtige remmanouevres diende je de voetrem te gebruiken. Die verdeelde dan de remdruk tussen de linker voorrem en de achterremmen.  Maar eens je de SP-III wat onder de knie kreeg toonde hij zich een erg stabiele motorfiets. Dat was ook het geval aan hoge snelheden of met volle zijkoffers. Die zijkoffers – bij Givi gemaakt – waren optioneel, maar wellicht onontbeerlijk voor de toeristisch ingestelde Guzzi-rijder. De SP-III voelde zich dan ook het best thuis op de autosnelweg. Niet alleen kwam hij daar het best tot z’n recht, maar ook stuurde hij daar een stuk beter dan op kleinere weggetjes.

Tot een iconische motorfiets is de SP-III niet uitgegroeid daarvoor waren z’n verkoopcijfers niet overtuigend genoeg. Maar het  maakt hem ook des te meer een buitenbeentje. Een buitenbeentje dat evenwel moeilijk te koop te vinden is.

Technische gegevens Moto Guzzi 1000 SP-III: Motor: luchtgekoelde dwarsgeplaatste viertakt tweecilinder in V Cilinderinhoud: 948,8cc Boring x slag: 88 x 78 mm Versnellingsbak: 5 versnellingen Maximaal vermogen:  71 pk  aan 6800 opm Maximaal koppel: 77,5 Nm aan 5800 opm Wielbasis: 1495 mm Drooggewicht: 240 kg