24
nov
nov
Door verdriet vermoord
Alleen op een bankje
in de regen
zittend in gedachten verzonken
Groot is haar verdriet
eenzaam is haar gevoel
de druppels deren haar niet
Gevoelloos voor de kou
gevoelloos voor elke vorm van aandacht
het kan haar niet schelen
Als een verzopen katje
kleven haren aan haar gezicht
voor niemand bereikbaar
Dan gaat ze liggen
legt haar handen onder haar hoofd
trekt haar knieen wat omhoog
Bij het aanbreken van de dag
in de vroege ochtendmist
is het lichtje in haar gedoofd
