Gedichten van Albertine

Wij zijn 2 yorkshire meisjes van ong 10 jaar, de eerste 6 jaar van ons leven hebben wij in een donkere varkensstal geleefd.
Ergens achteraf zonder ook maar iets van wat het woord liefde inhoud. Vies water en afval hielden ons in leven, het enige waar we goed voor waren was het baren van pups, liefst zoveel mogenlijk. Na ongeveer 6 jaar werden we afgedankt, we voldeden niet meer. We kwamen terecht in de handel, mensen gaven niets om ons. We vielen vd ene ellende in de andere, het enige positieve was dat we gelukkig samen bleven, want we zijn erg gek op elkaar en zochten steun bij elkaar.
Uiteindelijk was er iemand die van ons bestaan hoorde en die heeft ons gekocht voor 175 euro per stuk, dat durfde ze nog te vragen voor ons en we waren ineens 3 jaar jonger.
We waren zo bang dat we samen in een klein hokje kropen wat in het grote hok stond.
Maar we konden toch gepakt worden en we werden in een reisbench gezet. Weer een nieuw avontuur stond ons te wachten, maar deze keer geen vies hok, maar een grotere warme ruimte met veel zachte dekentjes en een hele grote rechte mand met kussentjes. Daar werden we opgezet en we kropen angstvallig dicht tegen elkaar. Op den duur kregen we door dat het hier nog niet zo slecht was er waren ook andere hondjes die spelend door de kamer rende en die lief waren voor ons. Ruim 1 jaar heeft het geduurd voor wij enige emoties durfde te tonen behalve dan die van angst.
Heel langzaam kregen we vertrouwen in ons nieuwe baasje en we durfde zelfs te kwispelen en door de kamer te lopen, dat was een hele vooruitgang want eerder kwamen we maar weinig van onze plek af, alleen om onze behoefte te doen en om te eten en te drinken als er geen mensen in de kamer waren. Ook vonden wij het doodeng om uitgelaten te worden, we verstopte ons het liefst onder struiken, zo eng vonden wij het buiten. Ik Skippie durfde af en toe toch een stukje mee te lopen, maar Dribbeltje bleef als de dood, mijn baasje is er na lange tijd maar mee gestopt om Dribbel uit te laten omdat er totaal geen verbetering in kwam en zij haar niet langer wilde pesten, dus Dribbel mag haar behoefte op het balkon doen of op een grote bak met kranten die bij de deur staat. Nu na jaren zijn wij voor ons baasje lieve vrolijke kwispelkonten, maar als er vreemden over de vloer komen dat kruipen wij weer in onze schulp en gaan dicht tegen elkaar zitten en durven ons amper te verroeren.
Dit komt door wat ons jaren is aangedaan, we zijn respektloos behandeld, onbegrepen en als een vod gebruikt.

Hopelijk komt er een einde aan deze walgelijke praktijken en krijgen al onze soortgenootjes een hemel op aarde in de toekomst.

Bescherm de dieren tegen de beesten !