In de kliko
Ik ben een broodfokteefje zonder naam, een aantal weken geleden heb ik mijn zoveelste nestje op de wereld gezet. De pupjes doorbreken de allerdaagse sleur weer even en ik geniet met volle teugen van de warme lichaampjes die tevreden tegen mij aan liggen.
Ondanks dat het ons ontbreekt aan luxe zijn ze toch vrolijk en speels. Ze zijn nu vijf weken oud, gisterenmorgen haalde mijn baasje mij weg bij de pups, ik mag er dan ’s avonds pas weer bij, dit gaat elke keer zo vanaf dat de pups drie weken zijn. Toen hij me om een uur of zes weer bij mijn kleintjes liet zag ik dat een van de pupjes niet zo lekker was, hij was erg lusteloos en wilde niet eten.
Ik denk dat hij voeding te kort is gekomen, omdat ze toch het grootste deel van de dag het zonder mijn melk moeten doen. Ik likte hem en schoof hem met mijn neusje dicht tegen mij aan zodat hij kon drinken, maar hij was te moe om te drinken. Later op de avond kwam mijn baasje kijken, ik hoopte dat mijn kleintje wat extra aandacht zou krijgen zodat hij wat aan kon sterken. Mijn baasje pakte hem op en nam hem mee.
Na eindeloos gewacht te hebben wist ik dat mijn pupje niet meer terug zou komen.
Mijn pupje was nog niet dood, maar mijn baasje had geen zin om hem te voeden, dus was hij in zijn ogen al ten dode opgeschreven.
Mijn hart huilt, waarom liet hij hem niet bij mij, dan was hij tenminste in het bijzijn van zijn moeder, broertjes en zusjes overleden in plaats van in een koude, kille kliko.
Dat was het lot van mijn pupje: veroordeeld tot de kliko, langzaam wegkwijnend tussen het vuilnis als iets van geen betekenis.