1919-1928
Een horizontale een-cilinder viertakt 500 CC motor, vier kleppen per cilinderkop…
Met
behulp van smid Giorgio Ripamonti had Carlo Guzzi net zijn eerste
motorfiets geconstrueerd. We schrijven het jaar 1920. De gemotoriseerde
fiets werd voorgesteld aan Emanuele Vittorio Parodi. Een Genoese
scheepseigenaar, die, na een eerste lening van twee duizend Lires, met
Guzzi overeenkwam om het opzetten van zijn bedrijf te financieren.
In
Mandello del Lario richtten op 15 maart 1920 Carlo Guzzi, technische
genie en ontwerper, en zijn vriend Giorgio Parodi, de zoon van Emanuele,
de “Società Anonima Moto Guzzi” op. En zo werd één van de beroemdste
motorfietsmerken geboren.
Carlo
Guzzi en Giorgio Parodi waren een paar jaar daarvoor werkzaam bij de
luchtmacht en samen met motorfietscoureur Giovanni Ravelli tot de
ontdekking gekomen dat ze allen een brandende hartstocht voor de
motorfiets hadden. In tegenstelling tot bijna alle andere constructeurs
die in die jaren constant streefden naar betere prestaties was men bij
Moto Guzzi gefocust op het feit dat elke component van de motorfiets het
vooral moest hebben van de functionaliteit en betrouwbaarheid.
Dit
word al direct zichtbaar in het eerste prototype. Radicaal verschillend
van andere motoren in zijn motorconfiguratie en framebouw. Een filosofie
die Moto Guzzi door haar meer dan tachtig jarig leven nog steeds
nastreeft. De eerste motorfietsen waren voorzien van de initialen G.P.
(Guzzi-Parodi), maar om verwarring met de initialen van Giorgio Parodi
te vermijden werden de navolgende modellen Moto Guzzi genoemd. De
adelaar in het embleem werd toegevoegd als hulde aan Giovanni Ravelli
die tijdens een luchtongeval kwam te overlijden.
Om
het nieuwe merk in de markt te zetten en de verkoop te bevorderen
beslist Carlo Guzzi om de racerij in te gaan. Het debuut op 28 mei 1921
tijdens Milaan-Napels wordt gereden met de enige twee tot dusver
geproduceerde machines. Men verovert de 20ste en 21ste plaats. Het
duurde echter maar vier maanden en een sensationele eerste finish van
Gino Finzi tijdens het prestigieuze Targa Florio was een feit. Dit was
het begin van een buitengewone reeks van 3.329 successen, 11 gewonnen
Tourist Trophy’s en 14 wereldtitels die het Mandelleese bedrijf tussen
1921 en 1957 binnenhaalden. Deze race-ervaring werd ook weerspiegeld in
de standaardproductiemachines in termen van kwaliteit, de verbetering en
oplossingen van technische vraagstukken en in de verkochtte aantallen,
die dankzij het race-succes de bekendheid van het merk onder het publiek
opvoerde. De Sport serie die in 1923 met opmerkelijk succes (vooral het
Sport 15 model) wordt geïntroduceerd en in 1928 wordt opgevolgd door de
lancering van GT is de eerste Moto Guzzi met een flexibel frame. Een
innovatie die aanvankelijk bekritiseerd wordt maar al snel geaccepteerd
door alle constructeurs.
1934-1946
De
groei van het bedrijf is explosief. In 1934, slechts 13 jaar na de
oprichting, is het personeelsbestand in de Guzzi fabriek te Mandello
vermeerderd van 17 werknemers naar een slordige 700 medewerkers. In
datzelfde jaar introduceerde men de beroemde Guzzi 500 Twin en heerst
met deze 120° V machine als onbetwiste wereldkampioen.
De
definitieve internationale doorbraak kwam in 1935 op het Island of Man
met de 250 Twin en de 500 Twin, beide Guzzi’s met een elastisch frame,
en al eeder winnaars van de Tourist Trophy. Voor het eerst in de
geschiedenis had een niet-Engelse fabrikant gewonnen in wat reeds de
belangrijkste race ter wereld was geworden. En Moto Guzzi deelde nu in
de legende. Samen met hun racende voorvechters in die jaren als Tenni,
Woods en, recenter, Ruffo, Lorenzetti en Anderson om een aantal
officiële coureurs van de Guzzi stal te noemen. In de jaren ’30 werden
twee nieuwe modellen voorgesteld aan het publiek namelijk de P 175 en P
250 met zijn afkortingen P.E., P.L., Egretta, Ardetta, en in 1939 de
beroemde Airone 250, bijna 15 jaar de populairste motorfiets in de
middenklasse in Italië. Voor privérijders werden de modellen zoals
Dondolino, Gambalunga en Condor ontwikkeld. Na de oorlog radicaal
veranderde de motorfietsmarkt radicaal.
De oorlog liet in Italië
diepe sporen na met bijna alle wegen beschadigd en de gemotoriseerde
automobiliteit slechts toegankelijk voor weinigen. De motorfiets werd zo
een zeer belangrijke factor in de mobiliteit van de Italianen. Dit
deels dankzij de technologische vooruitgang die toeliet dat de hoogst
efficiënte motorfietsen worden ontwikkeld. Na de Tweede Wereldoorlog
waren Italianen aangewezen op goedkope vormen van vervoer als scooters
en de zogenaamde “lichtgewichtmotorfietsen” die een veel groter publiek
bedienden dan de zwaardere modellen. De kenmerken die toen van belang
waren voor een succesvolle verkoop bestonden uit een het kunnen rijden
van een aanvaardbare snelheid terwijl het vervoermiddel sterk, schoon en
gemakkelijk te berijden en te besturen moest zijn.
1946-1967
Dit
waren precies de belangrijkste kenmerken van de Guzzino 65 CC die door
Moto Guzzi in 1946 wordt gelanceerd. De door Antonio Micucci ontworpen
en door Cardellino verbeterde lichtgewichtmotorfiets is in de jaren ’50
voor meer dan een decennium de best-selling motorscooter in Italië en
Europa. Het werd zo goed verkocht dat aan de eerste Guzzino-rally in
1949, dat slechts drie jaar na de lancering werd georganiseerd, 14.000
mensen deelnemen. Het ongekende succes van
de Guzzino opende de deur voor een andersoortige produktie van andere
lage capaciteitsmotorfietsen. Van de Galletto, de originele hybride
tussen scooter en een motorfiets, voor de Zigolo, een 98 CC
lichtgewichtmotorfiets en de Lodola 175 CC. Deze was het laatste ontwerp
van de hand van Carlo Guzzi zelf in 1956. in de hogere
capaciteitsregionen werd in 1950 de toenmalig verouderde GTV 500 (later
genoemd de ‘Astore’) vervangen door de Falcone 500. Deze Falcone word de
droom van het meerendeel aan motorrijders in de jaren ’50. In 1949
worden de eerste WK’s gehouden en in de tijd dat Moto Guzzi deelnam
slaagde het bedrijf erin om enthousiastelingen te blijven verbazen door
het creëren van een reeks van innovatieve en constant succesvolle
ontwerpen en machines in successie. Naast Carlo Guzzi omvatte het
raceteam hoog opgeleide werktuigkundigen zoals Umberto Todero en Enrico
Cantoni die samenwerkten met een ontwerper genaamd Giulio Cesare
Carcano. Na het komen werken bij Moto Guzzi in 1936 was hij
verantwoordelijk voor het creëren van een sensationele Guzzi 500 Eight
Cilinder, door velen aangezien als de buitengewoonste machine met twee
wielen aller tijden. Met zijn 90° V-motor, zijn achtcilinder met de
extreemste capaciteit ooit, toonde men het uitzonderlijke technische
niveau van de Mandello ontwerpafdeling aan. In 1955, tijdens zijn eerste
officiële uitje, reed het bij wijze van proef de Grand Prix van België
en gaf de Eight Cilinder een glimp van zijn buitengewone potentieel. Het
jaar daarop ging de handrem eraf en met zijn 72 PK en 275 km/h ging men
officieel op jacht naar de eerste triomfen. In 1957 verhinderde een
overeenkomst onder Italiaanse producenten en de terugtrekking van Moto
Guzzi uit de racerij een verdere ontwikkeling van deze spectaculaire
machine.
1967-…
De
jaren ’60 brachten belangrijke veranderingen binnen het bedrijf. Met
eerst de dood van Giorgio Parodi in 1955 en later die van Carlo Guzzi in
1964, gecombineerd met de diepe crisis die de motorbranche raakt in die
periode, werd Moto Guzzi overgenomen door SEIMM. Het bedrijf
concentreerde zich op hoofdzakelijk op lichtgewichtmachines zoals de
bromfietsen Dingo en Trotter om aan de grote vraag van jonge mensen te
voldoen. Om dit imago te keren en weer de Moto Guzzi hartstocht op te
laten leven start men de ontwikkeling van een nieuwe 90° V-Twinmotor die
door Carcano wordt ontworpen en die het symbool van Moto Guzzi van
vandaag zou worden. De Guzzi V7 die in 1967 werd gelanceerd, werd als
eerste uitgerust met de twin van Carcano met een cilindervolume van 703
CC. Het model was succesvol en na de V7 Special met 750 CC longinhoud in
1971 opgevolgd door de legendarische V7 Sport. Deze machine, met zijn
elegante lijnen en uitzonderlijke stabiliteit, werd buitengewoon
succesvol. Voor de Amerikaanse markt werden speciaal modellen gemaakt
als de Special de California en de Ambassador. In 1973, werd Guzzi een
deel van de Groep van De Tomaso Inc. en startte een reeks van vier
cilindermotoren die resulteerden in de Guzzi 254 V-Twin, een typisch
Moto Guzzi produkt met de typische karakteristieken die altijd door het
publiek hoogst wordt gewaardeerd.
Een nieuw type Sportframe en
motorblok worden die gebruikt worden in de verdere versies van de V7
worden in 1977 ook aangepast voor montage in de lagere
capaciteitsversies zoals de Moto Guzzi V35 en V50. Deze twee modellen
nemen een prominente plek in op het leveringsprogramma in de jaren
’80. Dit mede omdat er erg veel zorg besteed was aan het ontwerp. In de
jaren ’90 kwam met toevoeging van de California, de Nevada en de V11
Sport een radicale heropleving van de Guzzi spirit. Vandaag de dag heeft
Moto Guzzi, nu deel van de Aprilia groep, als blikvanger de nieuwe V11
Sport Rosso Mandello. Een combinatie van traditie en innovatie, getooid
met de Mandello adelaar. Ook verrast men met prototypen als de Corsa en
de Griso. Guzzi leeft.