Zaterdagmorgen 13januari rustig aan de koffie krijg ik ineens te horen “breng je zo Rakker even naar het pension?”
“Huh hoezo dan?”
Rakker is onze retriever en die gaat regelmatig even logeren in een
dierenpension als we een motorweekend hebben en dat zat er niet echt in
met al die koude en sneeuw buiten de deur.
Dit bleek echter reeds besproken en al, op vragen werd maar een beetje
geheimzinnig gelachen dus de hond naar zijn pension adres gebracht.
4 dagen was er zelfs besproken, wéken terug zelfs al.
Vanwege het weekend kon het enkel op zaterdag het brengen en zondag zouden we vertrekken.
Dat was nog een hele tijd om in onwetendheid door te brengen, en het
reguliere zaterdagwerk nam me maar verder in beslag. Boodschappen doen,
kattebak, dieren verzorging buiten, zoals konijnenhok enz.
‘sMiddags de jongste dochter van de veerboot afgehaald(Vlissingen-Breskens) die het weekend thuis kwam.
Zondags weer terug gebracht en zoals gebruikelijk was ze niet op tijd
klaar en op haar gemak maar nog op het nippertje de volgende boot(uur
later) op kunnen wandelen.
Thuis gekomen kreeg iemand daar wat haast dus de reeds ingepakte tas mee en wij onderweg.
Eerst maar richting Terneuzen was de boodschap. Stukje bij beetje kreeg
ik aanwijzingen, geen idee welke kant van Nederland ik op moest. Bij
elke nieuwe aanwijzing kreeg ik de vreemdste ideeën.
Toen het uiteindelijk Amsterdam werd voorbij Breda zakte de moed me
aardig in de schoenen, het zou toch niet zo’n stompzinnige busreis
worden he? Eerst 3 uur in de auto en dan 6 uur in een krappe bus het
hele stuk weer terug met diverse stops voor de eigenlijke reis eens
begint enz.
Toen Schiphol in beeld kwam kwam de gedachte op… juist ja.
Maar het ging voort en de tijd zou dringen dus moest goed voortkarren ook nog de hele tijd.
Hopelijk levert het eens niet de gebruikelijke nagekomen berichten van het CJIB op.
Uiteindelijk bleek de bestemming dus IJmuiden te worden waar we voor
16.30 in moesten checken. Een kwartier te laat maar er stonden nog meer
te wachten en we hadden nog tijd om aan boord te komen dus.
Een minicruise Newcastle bleek Marian’s verrassing voor mij te zijn.
We scheepten in op de “prinses of Norway” (foto)
Een in 2006 geheel gerenoveerde cruiseferry met 11 dekken, plaats voor
1600 passagiers en 580 personenauto’s. Daar konden we nog makkelijk bij
dus.
5 sterrenservice en 5 kwaliteitsrestaurants, een pianobar, nachtclub, bioscoop, casino en disco enz.
162 meter lang en bijna 30 meter breed en ook hééél hoog met 11 dekken.
Kortom het leek niet echt een straf te worden de komende dagen.
De reis ging naar Newcastle zoals gezegd en we zouden er smorgens tegen 10 uur arriveren.
Dus echt alle tijd om de avond door te brengen en rustig te slapen en ontbijten enz.
Eerst maar eens rustig het schip verkennen. We zaten op dek 7 wat mooi
centraal bleek omdat vrijwel alles zich afspeelde op dek 6, 7 en 8 en
een hut met eigen toilet en douche +wasbak dus perfecto.
De bedden waren echte scheepskooien dus smal en het bovenste bed wat
voor mij was moest je naar beneden klappen. Nog een hele toer om er in
te komen want zodra je het trapje opgaat zit je al met de hoogte.
Gelukkig hoef ik er snachts niet zo vaak uit dus. Het toilet zelf gaf
bij het doorspoelen het idee dat we met naverbranders aan in mach4
terechtkwamen, gelukkig moest eerst de klep dicht om bij de knop te
komen.
In de “taxfree”shop eerst maar eens wat drinken ingeslagen(rum voor
Marian en Whisky voor mezelf) en daarna wat moed ingedronken en rustig
bij gebabbeld in de hut. Een oorlam hoort erbij na het inschepen immers.
Daarna omkleden en de eetzaal maar eens opzoeken, waar een schitterend
en uitgebreid buffet klaar stond in het 7Seas Buffet Restaurant.
Alleen al die heerlijke voorafjes kon ik me al zat aan eten, het was allemaal zowel oog als tongstrelend.
na het eten eens zien wat het nachtleven te bieden had. Eens een
wandeling door het casino, de nachtclub en toen door de pianobar waar
live muziek was, verzorgd door “Troubadour Alex”(foto)
Prettig om naar te luisteren en er kon nog prima geconverseerd worden qua volume.
Thanks Alex, we had a good time!
In de muziekpauzes waren er vidioclips met 70er jaren muziek, ook wel leuk.
Hier zijn we blijven hangen tot de oogjes kleiner werden en we de kooien opzochten.
De gordijntjes bleven open, vanuit de bovenkooi nog wat uitzicht op de
glinsterende golven en wat lichtjes in de verte van andere schepen en
bij het wakker worden de Engelse kust, aan de linkerkant ook oftewel
bakboord dus onze hut zat aan de goede kant.
sochtends hadden we alle tijd voor ontbijt voor we even na tienen van
boord konden. Een dubbeldekker bracht ons naar het centrum van
Newcastle.
Dat was nogal een heftige rit, de chauffeur was een goede geweest voor
wegmisbruikers. Bleef steeds maar links hangen, de rotondes werden
links om genomen en rechts inhalen of tie nooit anders deed.
Het was op dat moment vies miezerig weer maar al snel zou er een
zonnetje bijkomen(was besteld) en waren zelfs de terrasjes nog redelijk
gevuld in het centrum.
In een “1 euro zaakje” nog een thermo muts aangeschaft, jawel, voor 1 euro dus.
Je moet er een eind voor rijden en varen maar dan heb je ook wat….
Koffie kregen we in een megapul, zo een waar de beiers het gerstenat in serveren. (foto)
Na heel veel winkels, overdekte centra en dito marktstraten en een
hapje en drankje de bus maar eens opgezocht om ons weer naar de prinses
te voeren.
Andere chauffeur maar zelfde eigenaardige rijstijl. Zal typisch engels zijn dan 🙂
‘sAvonds was het eigenlijk geen discussie waar/wat we wilden eten. We
lieten de giga steaks en andere alacarte zaken voorwat het was en
gingen weer genieten van het overheerlijke buffet, met volgens de
folder iets van 80 gerechten. Na nog een uurtje “troubadour Alex”
nadien de hut weer opgezocht, de 2e nacht slaap ik altijd beter in een
vreemd bed, er stond wat meer wind dus heerlijk schommelend goed
geslapen.
De hond was ook wel blij want 4 dagen was wel langer dan gebruikelijk
voor hem om naar het pension te gaan. Thuis gekomen eerst een run naar
zijn konijnenvriendjes of alles goed was en daarna kregen de ganzen,
geit en kippen nog “een beurt” en toen was meneer hond ook weer
helemaal thuis.
En Marian, nogmaals bedankt voor deze verrassing.